Jullie hebben vast allemaal mijn oproep voorbij zien komen over deelname aan een nieuw seizoen van “Bevallen Met….” van TLC. In de zoektocht naar een koppel dat hieraan mee wilde werken was door de gynaecoloog een stel aangesproken. Ze zijn in verwachting van een tweeling, tweede zwangerschap en de kindjes zullen 3 mei met een geplande keizersnede op de wereld worden gezet. Dat is een mooie geboorte om vast te mogen leggen, dacht ik. Het stel gaf aan er nog even over na te willen denken en na het weekend contact op te nemen. Het besluit was uiteindelijk dat ze de aanwezigheid van een filmploeg wel erg veel vonden. Het is natuurlijk ook wel wat, zo een intieme gebeurtenis laten volgen door een cameraploeg. Alle respect voor het besluit en daar is het bij gebleven. Tenminste voor dat moment…….
Op dinsdag 23 april sprak een collega mij aan in de kantine. Naast mijn werk als geboortefotograaf heb ik ook een part-time baan drie dagen in de week op kantoor. “Hè, volgens mij zag ik jou in een voorlichtingsboek over keizersnede in het Dijklander Ziekenhuis”. “Ja, dat klopt, van de geboorte van onze dochter is een geboortereportage gemaakt en deze is gebruikt door het ziekenhuis voor dat boek. Maar als jij dat boek gezien hebt, is er in jouw gezin iets aan de hand?”. Mijn collega vertelde “Ja, wij verwachten eind deze week een tweeling. Eigenlijk zouden ze 3 mei gehaald worden, maar de gezondheid van mijn vrouw maakt dat ze de geplande keizersnede een week hebben vervroegd”. Ineens gingen de radertjes in mijn hoofd heel snel en vroeg ik of hij toevallig een aantal weken geleden was aangesproken om mee te werken aan een TLC programma. Dat kon bijna niet anders, want de datum kwam overeen en het ging om een tweeling. En ja hoor, het bleek om mijn collega te gaan. We hebben samen de lunchtijd doorgebracht en uitgebreid gesproken over het verloop van de zwangerschap en de mogelijkheid van geboortefotografie die wat mij betreft nog steeds open stond. Diezelfde middag zouden ze het met elkaar bespreken. Toeval bestaat niet en het moest vast zo zijn!
Beiden stonden ze positief tegenover mijn aanwezigheid tijdens de geboorte van hun kindjes. Nog diezelfde avond kwam ik naar het ziekenhuis voor een kennismakingsgesprek met de aanstaande mama. Tijdens dit gesprek was er nog meer herkenning. Wat hebben deze aanstaande ouders gevochten voor hun gezin! De allerlaatste kans in een IVF traject waarvan ze te horen kregen dat de kans dat dit zou lukken minimaal zou zijn. Yes, twee goede embryo’s om terug te plaatsen. Om de kans te vergroten zijn ze beide teruggeplaast. In de meeste gevallen wordt er maar één embryo teruggeplaats. Niemand, maar dan ook niemand had verwacht dat ze het beide zouden redden. Vol trots vertellen ze dat het een jongentje en een meisje zullen worden. We hadden een goede klik en wisten van elkaar wat het betekent om zo een traject te moeten doorlopen. Terwijl ze in verwachting was, nog een spoed buikoperatie moeten ondergaan. Dat is ook heftig en spannend, want hoe doen de kleintjes dat. Dat hebben ze super doorstaan. De zwangerschap verliep alles behalve vlekkeloos en eist ook wel haar tol. De aanstaande mama lag al een aantal dagen in het ziekenhuis en had de vorige avond nog aan de hartbewaking gelegen. Nu ging het “op het oog” goed, maar ik zag ook een overlevingsmodus. “Als de kinderen maar gezond geboren worden, dat is wat mij nu alleen maar bezig houdt”.
De ouders spraken uit dat ze mij graag bij de keizersnede aanwezig wilden laten zijn. We maakten de afspraak dat ik vrijdagochtend om 07:00 in het ziekenhuis zal zijn. De oma van de tweeling is voor de aanstaande moeder, naast haar man, haar steun en toeverlaat. Zij zal daarom ook aanwezig zijn bij de geboorte van de kinderen. Ik heb een overeenkomst met het Dijklander Ziekenhuis waardoor ik mee mag naar de OK. Na het afsluiten van de overeenkomst is dit de eerste keer dat een van de vijf fotografen ook daadwerkelijk mee gaat. En omdat het om zo een korte termijn ging, was het snel schakelen met het ziekenhuis. De volgende dag heb ik alles geregeld en was in het dossier en bij de OK en de gynaecoloog bekend dat er een geboortefotograaf mee zou komen.
Vrijdag 26 april 2019
Om 06:40 rijd ik met gezonde spanning de parkeergarage van het ziekenhuis in. Op dit tijdstip is er plek zat en heerst er nog overal een bijna serene rust. Via de spoedeisende hulp kan ik het ziekenhuis in en wacht ik in de familiekamer van het centrum voor geboortezorg op de aanstaande vader. Vrij snel word ik herkend door verplegend personeel: “ben jij de fotograaf die vandaag mee mag bij de tweeling?” Ja, dat ben ik. Ik wordt meteen volledig geïnformeerd. Communicatie is alles en ik ben blij te merken dat iedereen over mijn aanwezigheid tijdig is ingelicht. De aanstaande ouders starten nog even rustig op en om 07:15 komt de aanstaande vader mij halen. Ik maak voor het eerst kennis met oma en in alle rust gaan we naar de suite. De aanstaande moeder weet niet zo goed hoe zich te voelen. “Dit zijn de laatste momenten met de twee kleintjes in mijn buik. Oh als ze maar gezond geboren worden! Toch ergens ook wel fijn dat er zicht is op de geboorte, dat zal ook wel weer rust geven.” De laatste controles worden gedaan en om 08:00 precies mogen we naar de OK. Oke, mijn gezonde spanning zet zich om in een professionele staat van paraatheid.
Op de uitslaapkamer wordt er van bed gewisseld en kunnen wij ons omkleden. Ik mag in steriele kleding, zodat ik mij overal op de OK kan bewegen en DE foto’s voor de ouders kan gaan maken. Omgekleed en wel worden we opgehaald om op weg te gaan naar de OK. Op de OK is er kort en goed overleg met de gynaecoloog over mijn werkzaamheden en de samenwerking. Bij de briefing voordat de operatie begint, word ik aan het team voorgesteld en hoor ik ervoor mijn gevoel “helemaal bij”. Zo mooi dat de samenwerking zo positief verloopt. We gaan aan de slag. De ruggenprik wordt geplaatst en de aanstaande papa en oma wachten tot ze beiden aan een hand van het hoofdeind van de aanstaande mama kunnen plaatsnemen. Klaar om haar te steunen.
Daar gaan we! Naar alle verwachting zal het jongetje eerst geboren worden, die lag bij alle controles tegen de buikwand aan. En ja hoor, om 09:05 wordt een gezonde Hollandse jongen geboren. De trotse ouders en oma konden door het doorzichtige scherm zijn geboorte zien. En hij keek meteen naar zijn papa en mama. Dicht bij het scherm maakt hij kennis met zijn intens trotse familie. Voor controle naar de kinderarts en voor mij meteen schakelen en weer positie innemen aan het eind van het bed. Slechtst twee minuten later is daar om 09:07 de kleine meid. Zij doet het meteen even anders dan haar broer. Zij heeft besloten eerst met haar voeten en billen te voorschijn te komen voordat ze haar gezicht laat zien. Natuurlijk maakt ook zij kennis met haar familie en op de achtergrond hoort ze haar broer al huilen. Ook zij gaat voor controle. Ik loop snel om en leg vast hoe de controles verlopen en natuurlijk het doorknippen van de navelstreng.
Er heerst rust en kalmte op de OK, ondanks de drukte en snelheid waarmee gewerkt wordt. Een tweeling betekent namelijk ook dubbel zoveel mensen. Ook voor de opvang van de kinderen zijn er twee, namelijk papa en oma en dan loop ik er ook nog doorheen de mooie momenten vast te leggen.
Mama en oma kunnen de twee kleine mensjes goed zien tijdens de controle. De kleine meid doet het snel goed en wordt door de trotse papa snel naar mama gebracht. Daar mag ze huid op huid verder kennismaken en warm worden. Het jongetje pruttelt te veel en vindt de overgang van mama naar deze wereld toch wat lastiger. Hij krijgt wat extra zuurstof en zijn vader verliest hem geen moment uit het oog. En dan zijn het de kleine dingen die je het meeste raken. De tijd dat de kleine man onder controle bleef, week papa geen moment van zijn zijde. Hij hield het kleine handje van zijn zoon met beide handen stevig vast, wreef over zijn arm en sprak lieve zachte woordjes tegen zijn zoon. De emoties van de geboorte leg je professioneel vast en verwacht je. Dit moment kwam bij mij binnen. Het was zo liefdevol en teder! Al snel gaat het beter en mag ook hij door zijn vader bij zijn moeder worden gelegd. De kleine meid lag voor het eerst in de armen van oma, zodat de kleine man even de ruimte had om bij zijn moeder te liggen. Oma hield haar kleindochter vast en dicht bij haar moeder. Ze was tevreden, probeerde de wereld al wat in te kijken met een oogje en had mooie roze wangen. Wat een rijkdom!
De gynaecoloog kwam deze nieuwe wereldburgers even bewonderen. We hadden meteen een moment om na te praten over de samenwerking. “Heb je alles kunnen vastleggen?” Jazeker, en ik ben heel blij met de ruimte die mij gegeven werd. Zij gaf aan dat ze mij eigenlijk niet gezien heeft en niet door had dat ik de foto’s maakte. Dat is het grootste compliment dat je als geboortefotograaf kunt krijgen! Als een vlieg aan de muur en toch overal met je neus bovenop!
Op de uitslaapkamer worden de twee gewogen. Hij weegt 3624 en zij 2724. Ze schelen precies 900 gram. Ze hebben inmiddels ook wel wat trek gekregen. Papa geeft zijn dochter het eerste flesje en mama heeft deze eer voor haar zoon. Ze smikkelen beiden heerlijk. Na de laatste controles kan het kersverse gezin rond kwart over 10 terug naar hun suite. Daar worden natuurlijk de eerste familieleden op de hoogte gebracht van de geboorte van deze prachtige tweeling. En bij mama komt steeds meer het besef: “Ze zijn er en ze zijn gezond!!!! Ze zijn bij mij en hoeven niet naar de couveuseafdeling.” We vinden de rust om één voor één de kleintjes in foetushouding in papa zijn handen te fotograferen.
Dan is daar de ontmoeting met grote zus. Die kan niet wachten om bij de baby’s te komen kijken. Vol trots bekijk zij een voor een haar broertje en zusje. Uiteraard wordt er meteen geknuffeld. Het liefst zou zij ze meteen op schoot nemen en niet meer loslaten, maar daar is het nog even te vroeg voor. Het alternatief accepteert ze, samen met papa de kleintjes aankleden en in hun wiegje leggen.
Vol van alles wat ik deze dag heb mogen meemaken verlaat ik om 13:00 het ziekenhuis. Daar is een compleet gezin intens gelukkig van elkaar aan het genieten. Vlak voordat ik wegging vroeg de kersverse mama mij hoe ik het ervaren heb en of het mij voldoening geeft. Daar kon ik alleen maar instemmend op reageren. Deze geboorte had voor mij als fotograaf een extra dimensie, omdat het om een tweeling ging. Dat is snel schakelen, snel wisselen in instellingen op mijn camera, mij snel en onopvallend bewegen over de OK om zowel de geboorte, als de emoties van het eerste moment, als de controles vast te kunnen leggen. De ruimte is beperkt en er zijn veel mensen en dat vraagt, soms letterlijk, flexibiliteit in het vastleggen van DE momenten. Ik blijf het iedere keer een voorrecht vinden dat ik als “onbekende” in zo een korte tijd zo dicht bij de mensen kom te staan. Je krijgt heel even een kijkje in iemands leven op het moment dat ze het meest kwetsbaar zijn en de meest intense gebeurtenis uit hun leven beleven. Het is mijn taak om dat mooi in beeld te brengen en dat doe ik keer op keer met dezelfde passie en bovenal met onbeschrijflijk veel waardering voor de mensen waarvoor ik op dat moment “het vliegje aan de muur” mag zijn. De moe maar trotse mama sloot af met: “wij zijn zo blij dat je erbij was!”.
