Wat een krachtige vrouw en wat heb ik een respect voor haar!
We leerden elkaar kennen en er was meteen een bijzondere band. Zonder dat wij elkaar heel goed kenden vertelde we beide onze reis naar het moederschap. Zelf heb ik samen met mijn man 4,5 jaar in een fertiliteitstraject gezeten. Een rollercoaster! Tijdens de eerste controles in het ziekenhuis bleek ik in verwachting. Super blij en ook wel even beduusd verlieten wij het ziekenhuis. Vier weken later mochten we voor de eerste echo terugkomen. Zoals bij het positieve bericht het blad aan de boom positief omsloeg, gebeurde dat nu andersom. Helaas was er geen hartslag te zien en was ons kindje gestopt met groeien. Ik koos voor een miskraam thuis, had ik dat maar nooit gedaan! We hebben ons er doorheen geslagen en na het verwerken van dit verlies wilden wij verder met de onderzoeken. Maar dat liep anders, want ik kon natuurlijk zwanger worden en we werden voor ten minste een half jaar weer naar huis gestuurd. Uiteindelijk toch weer in het ziekenhuis terecht gekomen en na negen IUI behandelingen en één IVF terugplaatsing waren wij in verwachting. Negen maanden later werd onze gezonde zoon geboren. Anderhalf jaar later waren wij toe aan een tweede kindje in ons gezin. Ons dossier was bekend en er waren nog embryo’s, dus we mochten voor een cryoterugplaatsing. Super spannend, maar helaas een negatieve zwangerschapstest. Maar weet je, we hadden nog meer cryo’s en we waren net weer begonnen, we hadden nog alle moed om door te gaan. We namen alleen wel twee maanden rust, want het ging ineens heel erg snel. De volgende maand bleef mijn maandelijkse periode uit en is gebeurd wat wij nooit meer hadden verwacht. Een positieve zwangerschapstest gaf de bevestiging. Ik was weer in verwachting. Een gezonde dochter is geboren. Ik ben enorm trots op deze twee kanjers! Mijn kinderen zijn ook de reden dat ik mijzelf heb doorontwikkeld als fotograaf en nu als geboortefotograaf. Het zijn echt wondertjes en de geboorte is intens en intiem, maar oh zo bijzonder om vast te laten leggen.
Na dit verhaal vertelde zij dat ze trotse moeder is van een dochter, maar nog zeker plek heeft in haar hart voor een tweede kindje. Binnen haar laatste relatie was hier geen ruimte voor. Zij heeft de kracht gevonden om voor zichzelf te kiezen. Ze kiest ervoor om Buwust Alleenstaande Moeder (BAM) te willen worden. Zij staat nog aan het begin van dit proces en is al tegen vele muren aangelopen. Ik heb de eer om haar verhaal te mogen vertellen zowel in tekst als in beeld. Gaande het proces zal ik verschillende blogs plaatsen met haar verhaal tot dat moment. We hopen hiermee het niet op de natuurlijke manier zwanger (kunnen) worden bespreekbaar te maken. We hopen ook door open te zijn over dit proces andere wensouders een hart onder de riem te kunnen steken. We kunnen de pijn en het verdriet niet wegnemen, maar door te weten dat je zeker niet de enige bent, verlicht het misschien een beetje het gevoel van eenzaamheid wat je kunt hebben.
Wanneer je niet op de “normale” manier zwanger kunt worden, is het best een zoektocht hoe dan wel. Bij de fertiliteitskliniek van het ziekenhuis kon ze niet terecht. Daar mogen ze alleen heterogene stellen met een medische aanleiding waardoor zwanger worden niet lukt helpen. Een kliniek gespecialiseerd in dit soort begeleidingstrajecten had zo een lange wachttijd, dat haar leeftijd mee ging spelen. Ze koost ervoor om het grijze gebied te ontginnen. Er ging online een wereld voor haar open. Er zijn verschillende sites waarop mannen zich beschikbaar stellen als donor. De wetgeving is hierin ook een lastige. Veel mannen willen wel donor zijn, maar niet volledig anoniem blijven. Via een kliniek blijft je anoniem. Wanneer je kind een zekere leeftijd heeft, kunnen naam en adresgegevens van de donor opgestuurd worden, maar ook niet in alle gevallen.
De mannen die online zich als donor beschikbaar stellen, zijn alleen daardoor al niet anoniem meer. In hoeverre zij een plek krijgen in het leven van het kind is aan de aanstaande moeder om samen met de donor, eventueel met een contract, af te spreken. Maar, deze wensmoeder ging ervoor. Daten met potentiele donoren heeft toch wel iets geks, maar alles voor een kindje. Met een mogelijke donor klikte het goed en er werd gewerkt aan een contract. Ze vond het toch wel belangrijk dat de biologische vader een rol zou hebben in het leven van haar kindje. Maar verder had hij geen rechten over opvoeden of anderzins. Dan komt het moment van ovulatietesten en bij een positieve test afspreken voor de donatie. Online is een pakketje besteld van spulletjes die je nodig hebt voor de “do it yourself” inseminatie. Dan begint de periode van twee weken wachten. Er bekroop haar toch ook een wat naar gevoel over deze manier van zwangerworden en gelijktijdig is zij op zoek gegaan naar andere mogelijkheden.
Een kliniek in Wolvega biedt uitkomst. Daar hadden ze geen wachttijd en een week later had zij daar het eerste gesprek. Donatie is hier wel anoniem, maar er is geen wachttijd. Na een psychologisch gesprek kreeg ze een go. Op basis van uiterlijke kenmerken en uitgebreid ingevulde dossiers mocht zij de donor kiezen. Je krijgt geen foto of naam te zien, maar je kunt wel naar een stemfragment luisteren. Na een uitgebreide zoektocht is de juiste donor gevonden.
In de tussentijd is helaas de eerste thuisinseminatie niet gelukt. De volgende cyclus mag ze bij een positieve ovulatietest naar Wolvega voor IUI. Ik vond het enorm bijzonder dat ik met haar mee mocht naar de kliniek om ook dit deel van het proces in beeld te brengen. Uiteraard ben ik niet bij de IUI zelf geweest, maar vooraf wel in de behandelkamer. Natuurlijk gaat dit niet zonder de nodige humor, want het “witte goud” is eigenlijk maar heel weinig :-). Heel veel waarde in een heel klein buisje……. Waar de stellen met een medische reden een aantal IUI en IVF pogingen vergoed krijgen van de zorgverzekeraar, is dat bij veel stellen of wensmoeders die op een andere manier zwanger willen worden niet het geval.
Onderweg naar huis drinken we een gezond sapje en houden we fingers crossed. Nu is de wachttijd begonnen……….
